RUH EZGİSİ
Ben kaçmaya çalışırken dalından, toprağından.
Bir katre su gibi düştün kurumuş kumlarıma.
Süzülüp gökkubbeden, yıldızlardan ve mahdan;
Çıplak ayaklarınla değdin soğuk yollarıma.
Unutmuşken sevmeyi, sevilmeyi bunca zaman.
Nasıl işlerim anlat adını umutlarıma?
Ne kadimdir ne yeni, ne muallaktır ne ayan!
Bu ne işkence Ya Rab, siniyor çığlığıma...
Ey ruhuma inşirah, ey damarlarımdaki kan.
Mutlak ölüm mü gerek varmak için vuslatına!
.jpeg)
0 Yorumlar